DA VINCI NA AULA: CÁMARA OSCURA

DEFINICIÓN

A cámara oscura é un instrumento óptico que permite obter unha proxección plana dunha imaxe externa sobre a zona interior da súa superficie.

ORIXES

Aristóteles, o filósofo grego de Atenas, afirmou que si se elaboraba un pequeno buraco na parede dunha habitación oscura, un haz luminoso debuxaría sobre a parede oposta a imaxe invertida do exterior. Tamén o matemático árabe Alhacén afirmou que os obxectos emiten raios luminosos.

A primeira descripción completa e ilustrada sobre o funcionamento deste obxecto aparece nos manuscritos de Leonardo Da Vinci.

Antigamente, os artistas dispoñían dunha habitación oscura na cal entraban para fotografiar un paisaxe. Pero esta sala tiña un inconvinte, e era que resultaba moi pouco manexable.

Logo, na segunda metade do século XVII, se inventou unha mesa de debuxo portátil inspirada na anterior cámara. Consistía nunha caixa de madeira cun lado cerrado por unha lente. O artista colocaba a cámara enfocando a imaxe que quería debuxar. Ao entrar a luz pola lente, o artista podía copiar a imaxe sobre unha cartulina semitransparente, apoyandoa nun cristal situado na parte superior da cámara. Esta cámara foi utilizada durante varios séculos por famosos como Canaletto, Durero, Johannes Vermeer,...

USO

Primeiro se utilizou como axuda para o debuxo. A imaxe se proxectaba sobre un papel e podía servir de pauta para debuxar sobre ela. Despois do descubrimento dos materiais fotosensibles, a cámara se convertiu nunha cámara estenopeica. Estas cámaras estaban limitadas polo compromiso ao establecer o diámetro da abertura (muy reducido para que a imaxe tivese unha definición aceptable, o suficientemente grande para que o tempo de exposición non fose moi longo,...)